Dall’incipit del libro:
Ora cuntu un cuntu chi fa scantari pocu mancu; èsti lu cuntu di lu Munacheddu. Si cunta e si riccunta ca cc’eranu ‘na vota dui muna ceddi . Sti dui munaceddi ogn’annu jianu a la cerca: uno era cchiù granni e uno era cchiù nicu. Ogn’annu jianu a la cerca, ca jèranu puvireddi. ‘Na vota sgarraru la via; un viulazzu tintu tintuni. Lu nicu dissi a lu granni: «’Un è lu violu nostru , chistu.» «Avogghia , caminamu.» Caminannu vittiru ‘na grutta grannissima, e cc’era n’armalu chi facía focu; ma iddi ‘un si lu cridevanu ch’e ra n’armalu. Dici: «Ora sinni jemu ddocu a ripusa .» Traseru, e cc’era st’armalu ch’ammazzava pecuri (ca avia pecuri) e la jardiava. Comu traseru chisti, st’armalu ammazzau ‘na vintina di pecuri, li jardiau. «Manciàti!» «’Un vulemu manciari, ca ‘un avemu fami.» «Manciàti v’haju dittu!» Accabbata ca si man ciaru tutti sti pecuri lu diavulu si susíu (ca dd’armalu era diavulu); iddi si curcaru, e iddu, l’armalu, iju a pig ghiari ‘na petra grannissima, la misi davanzi la grutta, pigghiau un ferru grannissimu puntutu puntutu, lu jardíu, e cci lu nfilau ‘nta lu coddu a lu granni di li munaceddi, lu jardiau e si lu vulia manciari cu lu nicu. «Nu nni vogghiu manciari, ca sugnu sàturu,» dici lu nicu. «Susi, masinnò a tia ammazzu.»
